Poetsende Britten... (vanuit mijn raam)

Drie voor zeven. De losse stoeptegel klakt luid onder mijn voet, de rolluiken van juwelier Bi Joux gaan automatisch naar beneden. De neger met het groene petje komt de hoek om, het slot van de deur gaat pas open na poging drie. De zon staat laag in de straat, mijn maag knort en ik ben blij dat ik een dag franse invasie weer overleefde. En zo gaat het al enkele dagen. Ik begin de fijne details te kennen.

Ik kom op mijn kamer en zet het raam op een kier. “Haut-bas-haut-bas oui oui oui encore encore”, galmt het door de fris gesnoeide tuin. De buren (een fitnesscenter met de slogan: "change le corps, change la vie") zijn aan hun dagelijkse avondsessie begonnen. « Et encore une fois, allez-y ! » « C’est maintenant qu’on change le corps, c’est ici qu’on change la vie ! !».

 Ik ben benieuwd of het waar is. Poitiers, ga je mijn leven veranderen?

Mijn blik op de Engelse cultuur werd anders vorige week alvast flink veranderd. Met drie Britse meiden en een klungelige Britse jongen moest het er wel eens van komen. Dat ze veel roepen en niet meteen luistervaardig aangelegd zijn wist ik al. Maar dat een feestje pas “echt een geslaagd feestje is” als je een vast vijfstappenplan doormaakt, was nieuw voor me. Hopelijk zit je stevig in je stoel, want ik publiceer ze hier onder.

Je feestje is pas geslaagd als:
1. Je jezelf op voorhand opmaakt tot en met de kleinste porie
2. Je op de party maximaal een uur nuchter rond loopt
3. Je blijft drinken, ook al ben je dronken
4. Je belandt bij een ander in bed en haalt je one-night stand toolkit boven [seks is in hun cultuur geïntegreerd zoals dat bij ons een sigaret of een jointje dat is]
5. Het blijft uiteraard bij een one-night, dus je moet spijt hebben achteraf en je excuus is dat je te dronken was.

Deze boeiende cultuurweetjes kwam ik te weten op een lekkere en gezellige avond op the First Floor. De dag nadien organiseerde het viertal een terrasfeest voor een hoop erasmussers (voor een verjaardag van één van de Spice Girls van the First Floor). Het leek vanuit mijn raam bekeken wel een aflevering van Faulty Towers toen ze de voorbereidingen aan het treffen waren en het terras schuurden. Ik hou van humor, dus heb me ook bij het schurende viertal gevoegd. Mijn broek telt nu wel drie roze strepen van het gespatte javelproduct (sorry mama). Maar het was een leuke dag.
Het feest die avond was ook een unicum. Enorm veel erasmussers samen (ik heb veel volk leren kennen) en om half 2 kwam La Police er gezellig bij om de boel af te ronden. Nadien werd er in de stad nog luchtig verder gefeest… (uiteraard, de Britten zaten nog maar aan stap 3!).

Aan hun stappenplan heb ik me niet gewaagd. Maar als het waar is dat mijn leven hier verandert, wees dan maar op je hoede als ik terug ben!

 
In nuchterland zijn de lessen intussen volop bezig. Er zitten boeiende vakken tussen, maar ook enkele onuitdagende middelbareschooltoestanden. Het hoort er bij, want de vaktitels komen nu eenmaal het beste overeen met mijn Belgische vakken. Wees niet ongerust juffrouw, ik zal mijn lesjes braaf voorbereiden en steeds met opgetrokken kousen, voetjes naast elkaar en vinger in de lucht, netjes op de eerste rij zitten. Ik zal geboeid je les volgen.

 Op intellectueel vlak zal mijn leven hier dus helaas niet bepaald veranderen…

Wel een opmerkelijke verandering zou wel eens mijn “into fromage gevoel” kunnen zijn waar ik al een dikke week mee rondhuppel. Vergeet al die droge saucisses, de vleeskathedralen van hespen of de vetkwabbels op de slagersvloer. Ik ben een kaasman. Denkt u hierbij spontaan een Hollandse keeskop? Dan heb je beslist nog geen kennis genomen van de Franse kaasmarkt!
Moeder- en vaderlief verplichtten me zowat om deze erasmusperiode genoeg van de culturele lekkernijen te genieten. Wel, lieve ouders, ik doe het! Alle kaas die ik voorheen niet lustte gaat er nu vlotjes in. Ik watertand alleen al wanneer het bijna middag is, om kaas te kunnen snoepen. Vergeet al die frangipanes (mijn Belgische into-gevoel), hier komt een kaasfreak!(*)

Enfin, of dit nu mijn echte levensverandering zal zijn, ik weet het niet. We zien wel. Poitiers, ik ben benieuwd wat je me nog te bieden hebt! Change ma vie!

Tot blogs,

Robair.

(*) Nog een reden waarom ik kaasman ben is omdat ik met het vlees hier geen al te beste ervaringen heb. Laatst nog probeerde ik chipolata’s te bereiden. Na 30 minuten op een zacht vuurtje zagen ze vanbinnen nog steeds roze. De buitenkant was intussen bruin-zwart hard krokant gebakken (alsof ze op de barbecue lagen). Ik maakte toen de fout de denken dat dit geen kwaad kon en heb ze opgepeuzeld. De dag nadien werd ik daarom getrakteerd op een volledige spoeling van mijn ingewanden.
Dus: zit je met constipatie? Wil je je binnenkant eens zuiveren met wat anders dan die dagelijkse thee of zoek je een waardig alternatief voor je activia-ontbijtpotje? Eet een franse chipolata en je wens wordt binnen de 12u vervuld! Succes verzekerd!

Eline houdt van Tours

Hierboven nog de beloofde foto's van de trip naar Tours...

Animatie in mijn straat (opening TAP)

Foto's hierboven... (van de tekst hieronder :) )

Jazz groepje: Opening TAP

“Soyez la bienvenue”, kraakte hij met coole gestroopte stem. Zijn blik keek dwars door me heen. Enkel het gekneukel van zijn vingerkootjes vulde de kale grauwe gang. In zijn ogen zag ik hoe hij de euro’s telde. Mijn euro’s. Ik was net het hoofdkwartier van een gerenommeerde Franse afzetterbende binnengestapt. Une fois on est entré, on peut plus quitter. Rester est payer. Quitter est payer plus. Dat zijn de enige twee huisregels, en daar tekende ik (helaas) voor.

Mijn kot mag dan ‘wel nog meevallen’, toch is het ongelofelijk duur voor wat het waard is. Voor die prijs zou ik al een studio met keuken en sanitair mogen hebben. Internet is hier nog steeds niet in orde, maar dat zou nog komen… (voor een spottige promoprijs van 20€ per maand per persoon!).

Te bic boss laat zich assisteren door een gladde jonge Française met de smile en de looks van een Britney Spears en met het karakter van Clement Peerens’ lelijk foorwijf. Haar taak is ons met een goed gevoel doen betalen en ons ‘serveren’ (u interpreteert dit zoals u wil). Helaas is dit jonge loeder nog niet volleerd en voert ze beide taken niet naar behoren uit.

U weze gewaarschuwd!  Wanneer u mij niet meer terug ziet, behoor ik tot les bleus clochards. Blauw betaald… Een afrekening in het milieu noemen ze dat.

 

 

 

 

 

 

 

Spons er over?

 

Ik denk het niet. Al deden Eline en ik wel al een goede poging met onze citytrip naar Tours (lees als ‘toer’). Tours is een gezellige stad op een uur treinen van Poitiers. De oude huizenstijl is knap en toch heel anders dan Poitiers. Waar de schatstad eerder een Romeinse indruk geeft, belandden we hier in de middeleeuwen. Veel middeleeuwse torens (des tours) hebben we echter niet gevonden. Wel trotseerden jonkvrouwe Eline en Ridder Robèrt de reusachtige braderij die bijna de hele stad overwoekerde.

De spons was dan weer een idee van Eline. Ze wou wel eens weten hoe een ‘meringue’(*) smaakte. Vergelijk dit met een vermoeide middeleeuwse poging tot Frans cullinairisme. Vandaag is het nog steeds een Franse specialiteit. Eenmaal de tanden het witte brooduitziende spul gezet, lijkt het of we een spons aan het eten waren. Misschien is een koraalrif nog de beste vergelijking. Ook qua smaak.

 

 

 

 

Een koraalrif van een theaterstuk maakten we mee op zaterdag bij de ‘inauguration du TAP’ (de opening van het nieuwe culturele centrum van Poitiers. TAP= Théâtre et Auditorium de Poitiers). Een echt Frans theaterstuk met gaten, vreemde kronkels en een onoverzichtelijk geheel. Of toch: dat verstonden wij ervan (met ons pietlullige franse vocabulaire op dat moment). Wel mooi was het meepikken van een knap Jazzoptreden van een trio dat zich volledig in de ritmes van de fijne muziek gooide met drum, sax en contrabas. Ook knap was het gebouw: een zeer modern staaltje architecturale kunst. Je zou je er niet meteen in Frankrijk wanen.

Anders is dan weer de culturele sfeer in mijn straat. Deze werd voor deze speciale gelegenheid omgetoverd tot een kunstzinnige en animatierijke toegangsweg naar het nieuwe, geelglazige gebouw.  Echt Franse stijl, toch zeer stijlvol afgewerkt.

Tot ons volgende stijlvolle blogmoment!

Robbert.

PS: wanneer je een verwittiging wil wanneer hier iets nieuws komt te staan, kan je je inschrijven op de ‘mailinglist’. Misschien een handige tool voor je. En het is echt gratis!

(*) Meringue: volgens mijn Frans woordenboek: « Préparation sucrée très légère à base de blancs d’œufs battus en neige, qu’on fait à cuire à four doux. »  Echter, volgens mijn zeer bescheiden mening is dat woord légère een foutje. En moet het ‘extrêmement lourde’ zijn :). Na vijf happen koraal heb je het gevoel dat je maag een springlevende opblaaskikker bevat. Inclusief gekwaak.

Feest in de straat

ICI POITIERS XL (4)

Enkele foto's van Poitiers...