Bordeaux

[omdat de teksjes steeds langer worden, nu een korter]

 Het zal je niet verwonderen dat ik na zo een vrijdag (lees eerst hieronder) mijn trein naar het erg prachtige Bordeaux bijna miste.

Als entourage ben ik ditmaal op stap met vier Belgen en één Zweedse. Al zullen onze wegen snel scheiden. Jan, Charlotte en Elien blijven een weekend in Bordeaux en zullen er vandaag vooral een shopdagje van maken. Robbert en zijn harem (Elien en Vanja) zullen het toeristische Bordeaux vandaag verkennen.

De stad heeft enorm veel schitterende hoeken en kantjes. Bij elke nieuwe straat die we in wandelen giert de kinderlijke vreugdigheid alsook de verwondering doorheen mijn lichaamskanalen. Ik word zelfs jaloers op deze stad…hier een erasmusavontuur zou gewéldig zijn!! (sorry Poitiers J)

De zon schijnt flink door, wat alles tot een mooi verlicht decor schetst. Tijdens een battle ‘jungle speed’ in de tgv naar huis, ontdek ik haar gevolgen: mijn nek is volledig bordeaux gebrand.

 De dag nadien staat er een internationale picknick op de menu in Parc de Blossac. Méli-Mélo (een studentenvereniging, voornamelijk voor internationale studenten) organiseert er haar eerste activiteit. Een mooie dag en een mooie kans om weer een hoop nieuwe mensen te leren kennen. Al mag ik ook best trots besluiten dat er al heel wat bekende gezichten aanwezig waren…

Onder hen zie ik mijn kotbaas en zijn secretaresse (zie eerder op deze blog) een waterspelletje uitvechten. Op de ballon staat “internet”. De kinderen spelen geamuseerd. De spanning van het mogelijk springen stijgt ieder keer dat er met meer durf en kracht naar elkaar wordt gegooid.  Tot de ballon springt. Dan is hebben ze het even super tof, maar vervalt het spel snel in een stilte, in een niets…  Tot ze het spel herhalen en herhalen… en weer herhalen… onophoudelijk lijkt het wel.
Als buitenstaander is het niet zo leuk al die koude douches te doorstaan… Gelukkig is het weer hier zo hemels, denk ik dan maar…

Tot een volgende keer maar weer… vriendjes en vriendinnetjes!

Robbert

La vie étudiante

Moe. Ik voel me moe.

Het zogenaamde heilige leven van een Erasmusser is niet altijd gezegend met gouden lepels en wat rijstpap. Gelukkig niet; ik lust geen rijstpap.

Een douche en een ontbijt zouden me moeten klaarstomen om vandaag gedurende acht uur les te volgen. Een ochtendwandeling maakt me helemaal wakker. Zigzaggend tussen de kuilen en de grote machines in mijn straat, tussen het roepende Franse werklui en het machinaal gebulder baan ik me een weg richting universiteit. Uitslapen had er bij deze werkzaamheden toch niet in gezeten. Nog tot vijf december geldt deze regel. Het werkvolk breekt de straat af. “Om ze te verstevigen”.

Ik ben die harde leerschool nog niet gewoon. Al na twintig minuten betrap ik me er op dat ik mijn horloge al drie maal begluurd heb en een bijhorend rekensommetje maakte.

Het hangt echt af van cursus tot cursus of de les moeilijk of eenvoudig is om volgen. Die vrijdag zit het niet zo denderend mee. Ik krijg maar de helft mee van wat er werkelijk gezegd wordt in de les en zal achteraf nota’s van medestudenten moeten gaan afsnoepen hier en daar…  Wat vooral vermoeiend is gedurende die twee-uren training is dat je motor voortdurend aan het vertalen/interpreteren/mee-beredeneren is. Veel meer dan dat je gewoon bent aan je thuisuniversiteit. Daar kan je meeluisteren met een half oor als het even te makkelijk wordt en nog weet je waar het over gaat. Hier kan het missen van één woord het verschil maken. Als erasmusstudent leer je niet enkel de materie van de cursus, je leert vooral een nieuwe taal ontdekken.

Een andere moeilijkheid zijn groepswerken. Extreem leerrijk, maar niet eenvoudig. Het begint al bij het vinden van een groep: zo ben ik bijvoorbeeld voor ‘Management Stratégique’ de enige erasmusser tussen een groep studenten die ik maar één keer per week zie. Ze hebben al lang op voorhand groepjes gevormd, voor de les begint. (Gelukkig ben ik geen sociaal rampgebied en heb ik me bij een – hopelijk goed – groepje kunnen vormen). De tweede moeilijkheid is vervolgens zinnige dingen weten over het typische Franse onderwerp – want geloof me, elk groepswerk heeft een enorme Franse tint. Een derde en vierde moeilijkheid zijn informatie opzoeken en teksten uittypen. Daar zijn de anderen uiteraard allemaal beter in. Op dit moment vervul ik vooral de inhouds- en kritische rol in de groepen. En dat wordt best wel geapprecieerd. Of er een vijfde en wel zesde moeilijkheid bestaat, weet ik nu nog niet. Daar komen we dan wel achter als het zo ver zou zijn.

Op de middag gaan we eten “dans la rue”. Of toch, dat is wat ik ervan begreep toen Melanie (een toffe Française die mijn getypte nota’s aanvult en corrigeert!) ons meevroeg. “La rue” is eigenlijk “la RU: le restaurant universitaire”. Een grootkeukenrecept met kleine prijzen. Die middag op het menu: een plas ravioli en een krop sla. Inderdaad: weer een confrontatie tussen Frans vlees en mijn maag die de dag nadien zal aflopen met krampzalige gevolgen…

Tijdens het “eten” wordt er heftig nagepraat over “ la Soirée Blanche”, georganiseerd door de studentenvereniging van de IAE (= mijn unif). (Hun volgende activiteit zal een heus integratieweekend zijn, waar ook ik niet al ontbreken). Er was veel volk en iedereen moest in het wit gekleed zijn. Opmerkelijk is wel dat tegen 23u de gemiddelde Fransman er al van zijn sus draaide (van het alcoholgehalte) en dat je tegen 1.31u onder je voeten (en onder je gat) kreeg als je daar nog rondhing. Bars en cafés sluiten dus om 2u, of vroeger. Nadien kan je naar de discotheek gaan, al betaal je als jongen wel 10€ inkom + 2€ verplichte vestiaire. Dames mogen gratis naar binnen.
(Ik ga hier geen pleidooi geven voor MANcipatie.)

Maar goed, hop naar de les: voor 2+2 uur concentratie…en Français, bien-sur!

Vrijdag 18u. De les is gedaan en ik ben echt op. Ik strompel naar Eline om samen te eten. Ze heeft een oven op kot en dat is vree handig. We maken wat pizza-bagettes en peuzelen ze op onder de aandacht van een hoop Franse dames. Ja, zelfs daar stopt die Franse motor niet. Een gezellig aan- en afkomen van mensen zorgt er voor dat ik pas tegen 23.30u nog doodopper naar mijn kot kan slenteren. De Franse motor heeft nog geen rust gevonden. Hopelijk vannacht, want morgen zal de wekker om 7.15u schreeuwen om er voor te zorgen dat ik mijn trein naar Bordeaux niet mis.

Op kot schuif ik me meteen in mijn pyjama en poets mijn tanden. Tijdens de bloederige flosfase wordt er op de deur geklopt. Een Spice-girl komt met een tikkeltje hoop dat er internet zou zijn. Helaas, na enkele pogingen blijkt het wederom niets te zijn. Moest ik voor elke keer dat het internet er zou ‘zijn’ een streepje op de muur trekken, zou ik in mijn kamer geen plaats meer hebben voor mijn posters, mijn kast, laat staan mijn hellend vlak van Ronquières.

Tijdens de flosfase zei ik. Specifiek bedoel ik hiermee dat er nog flosdraad tussen mijn half bloederige tanden hing te bengelen toen ik de deur open deed.

“You’re allright, Robbert?!”
-  Hmmhmm, only, mmhy mmouthm ism a bit bleedimmng.
“Oh, is that the reason why you putted a tampon in it?”

[… internetbabbel…]

“And by the way, we’re having a party tonight, under your window. The Irish people are already here and we bought enough drinks, so feel free to join us…”

Ik bedank vriendelijk en plof mijn bed in. Mijn ogen vallen meteen toe. Mijn oren pas na 4u. Wanneer de Ieren en de Spice girls hun tournee verder zetten naar Poitiers’ enige discotheek…

Boontjes, spek, aardappel en wat maïs

Om jullie toch wat op de hoogte te houden van het dagelijkse leven... ENNN - zoals beloofd- een update van de woeste de kookavonturen... geniet er alvast van!

Mama, van jou wens ik hierop uiteraard een uitgebreide commentaar! :)

Eentje in Tours

Comme Eline aime trop les chats... Voilà 'a catspecial' !

Indien je niet genoeg krijgt van foto's, kan je ook terecht op Eline's fotowebsite.

Foto's: http://picasaweb.google.com/Eline.Camerlinck/ (ik sta er ook tussen)